Onze Amber* werd na 39 weken zwangerschap levenloos geboren..
- Danny Simenon
- 7 mrt 2016
- 4 minuten om te lezen
Hallo allemaal,
Een tijdje geleden werd aan mij gevraagd of ik eens iets wilde schrijven voor deze pagina..
Na lang nadenken en me mijn hoofd breken, over waar ik dan wel niet over zou kunnen schrijven, heb ik me bedacht dat ik me eerst maar eens ga voorstellen en een beetje “mijn meest belangrijkste verhaal” tot nu toe ga opschrijven.
Mijn naam is Danny Simenon, ik ben inmiddels al 23 jaar samen met mijn lieve schat, Jan.. waarvan we 21 jaar getrouwd zijn, en samen hebben we 3 kinderen.
1 engelen dochtertje Amber* `99, 1 zoon Bram 15 jaar, en 1 dochter Robin 11 jaar
En nu wil ik een beetje inwijden over ons engeltje.
Onze Amber* werd na 39 weken zwangerschap levenloos geboren..
De weg naar deze zwangerschap was al zwaar.. ik had inmiddels 8 miskramen gehad voor ik aan de medicijnen mocht beginnen. En toen was het zover, ik was eindelijk weer zwanger, al durfde ik echt niet meer blij te zijn.
Ik zei al vrij snel: “als ik de eerste 3 maanden maar eens doorkom, maar dan zal je zien, dan gaat het op het laatst nog fout”…
Mijn intuïtie, sprak de waarheid…helaas…
Ik voelde van het begin af aan dat het niet zo zou mogen zijn, dat ik voor het eerst een kindje na 9 maanden huilend in mijn armen zou houden…
Er waren absoluut geen aanwijzingen voor.. ze groeide goed, bewoog de hele dag, haar hartje klopte heel sterk.
En toch in week 38… de dag dat ik de stad in zou gaan om dan toch maar kleertjes te gaan kopen, ( omdat dat van een a.s moeder verwacht word) was daar ineens die “plop” in mijn buik… het deed geen pijn, het voelde alleen als: “dit was het dan”….ik begon plots heel hard te huilen… het ging allemaal zo buiten mezelf om.
Ik heb de verloskundige gebeld, de dag erna had ik een afspraak staan.. ze adviseerde me om lekker in bad te gaan liggen, en dan zou ze zich wel melden. Maar die avond, die nacht, die ochtend, geen enkel gevoel van leven meer…
Dus op naar de praktijk, om voor mij de bevestiging te krijgen, mijn moeder was mee… de verloskundige kwam met de doptone, en vond haar hartje niet meer, terwijl ze normaal de doptone maar in de buurt van mijn buik hoefde te houden.
Haar hartje klopte niet meer…..
Ik wist het dus al, maar mijn moeder en de verloskundige waren beide in shock en in tranen… ik niet, ik was de rust zelve.
Maar toen moest ik mijn lieverd op het werk bellen, en waar ik normaal telefoonnummers in mijn geheugen gegraveerd heb, lukte het niet, en moesten we in het telefoonboek kijken…
Tegen hem gezegd, het is niet goed, kom aub naar de praktijk, we moeten naar het ziekenhuis…
Heel rustig…
Hij kwam, mam had pap inmiddels gebeld, en die kwam ook.. toen samen naar Sittard.. en daar werd met een echo bevestigd wat ik al wist…
Ze was er niet meer…
En wat lag ze mooi in mijn buik, haar ene vuistje naast haar wangetje, en het leek alsof ze met haar andere handje zwaaide…
Dan begint het.. afspraak maken voor de bevalling.
Ja, zei de “meest botte gyn die ik ooit in mijn leven heb meegemaakt” wil je nu gelijk bevallen ( het was dinsdag) voor het weekend of erna…
Het werd na een minuutje denken, na het weekend… ik moest bewust afscheid gaan nemen, en Jan ook die kans geven, evenals iedereen om ons heen.
De bevalling werd op maandag ingeleid, en nadat het niet erg opschoot, hebben ze me voor de nacht een ruggenprik gegeven, ik heb er lang tegen gevochten, ik wilde alle pijn voelen, hoe pijnlijker, hoe liever.. dit was het laatste wat ik voor haar kon doen, daarna was het voorbij, dus nee ik wilde geen ruggenprik… maar er werd anders beslist, en dus huilend werd hij gezet.
Heel raar, maar de nacht heb ik helemaal slapend doorgebracht.
En toen dinsdagochtend, 6 juli 1999…
Om 7.30 werden de vliezen gebroken, en werd ik nogmaals ingeleid.
De precieze volgorde weet ik niet meer…. Maar daarna ging het snel en kreeg ik om 11.50 persdrang…. Ik zei tegen Jan, het gaat me te snel, strakjes is ze er al, en dat wil ik nog niet…
Maar er was geen houden meer aan, na 1 perswee was daar ons mooie, roze, prachtig engeltje… Amber*….
Vond het moeilijk om haar in me op te slaan, vond het ook moeilijk om haar vast te houden, wist niet wat ik moest verwachten.. had al heel veel pasgeboren baby`tjes in mijn armen gehad, maar dit was 1: mijn eigen kind en 2: ze deed niks, huilde niet, bewoog niet, was heel slapjes.. het was zo anders. De verloskundige zei hou haar vast, kijk naar haar. Jan zei, ze is zo mooi!!.. en dus keek ik… ik voelde niks..
Pas toen ze haar zijn gaan wassen, en ze met haar kleertjes in haar bedje lag, kon ik ECHT naar haar kijken…
Haar ECHT in me opnemen…
En inderdaad, ze was zo mooi!!!...
Na 3 uur naar haar gekeken te hebben, foto`s gemaakt, en opa`s en oma`s erbij… was het afscheid daar…
We konden naar huis….
Zonder kind….
Ze werd overgebracht naar het uitvaartcentrum, mijn vader en Jan is nog naar haar gaan kijken, maar ik kon het niet meer..
Dus na 3 uur in het ziekenhuis, haar helemaal in me opgenomen te hebben, was dat het…
Maar… hoe verdrietig dit verhaal ook is, het was ook iets heel moois.. de bevalling was zo mooi..
En ik kon wel degelijk een kind op de wereld zetten, we waren toch ouders geworden.
Nu zijn we bijna 17 jaar verder, 2 kinderen verder, en heel wat ups en downs verder…
We hebben het samen overleeft, eventjes uit elkaar geroeid, maar altijd samen…. En uiteindelijk acceptatie van het feit dat een ieder rouw anders beleeft…
Ik mis mijn engeltje nog heel vaak, op verjaardagen, op haar sterfdag, geboortedag en natuurlijk familiedagen…
Ik troost me met de gedachte dat ze er altijd is.. 9 maanden in mijn buik gewoond, en nu voor altijd in mijn hart!!.
Lieve mensen dit is natuurlijk niet het enige wat in mijn leven gebeurd is, maar wel het meest heftigste..
De volgende keer zal ik proberen iets luchtigs te schrijven haha.
Maar goed, zo weten jullie een beetje wat me gevormd heeft .
Ik hoop niet dat dit gelijk een te zwaar onderwerp was. Wij hebben er ons goed doorheen geslagen, en staan heel erg positief in het leven.
Tot een volgende blog
Liefs Danny.