Na de nodige ziektes, met als genadeklap een ongeneeslijke chronische ziekte, ben ik zo langzamerhand een expert geworden in het opnieuw inrichten van mijn leven. En ik heb van mijn passie mijn missie gemaakt om ervoor te zorgen dat ook jij een Fijn Leven krijgt. Ondanks je ziekte. Ik heb een tijd blogs geschreven voor het online magazine Mooi Voor De Vrouw.. Ze wilden graag dat ik het eerste blog over mijzelf schreef. Ik heb gedeeltes van dit blog overgenomen in dit blog en aangevuld wat ik belangrijk vond. Lees je even mee? Daar gaan we dan! Met papier en pen zit ik klaar. Mijn eerste blog voor Mooi Voor De Vrouw. Normaal gesproken kies ik een onderwerp en dan rollen de woorden vliegensvlug via mijn pen naar buiten. Maar nu is het een ander verhaal. Dit blog gaat namelijk over mezelf. Over de donkere periode in mijn leven en ik voel dat het me onrustig maakt. Het voelt alsof ik naakt over straat loop. Nee, het is goed! Ook dit stuk hoort bij wie ik nu ben. Vandaag de dag ben ik heel dankbaar voor de ervaringen die ik door mijn leven heb gehad. Mijn vader is jaren overspannen. Er zijn aanrandingen, 5 miskramen, moeilijke zwangerschappen en bevallingen, mijn beste vriendin vermist en vermoord, mijn huwelijk loopt uit op een scheiding en dan komt de zwaarste klap…ik word ziek…ongeneeslijk ziek. Ongeneeslijk ziek, dat kan niet, dat mag niet! Ik ben pas 40 jaar als ik dat te horen krijg. Ik geniet juist heel erg van mijn leven. Ik werk 60 uur per week met mijn personeel in mijn beautysalon. Ik zorg voor de kinderen, volg een avondcursus en heb een heerlijk druk sociaal leven. En daar gaat het dan ook mis. Er zijn dan wel waarschuwingen hoor. Concentreren lukt niet goed. Hoofdpijn is er wel dagelijks, maar och niet aanstellen, gewoon doen of het er niet is. Super slim! Mijn lijf denkt dan ook, het moet dus duidelijker. We gooien er eens een storing in de hersenen tegen aan. Dat zal wel werken toch? Nope! Oh, geschrokken ben ik wel. Maar na 2 weken doet mijn machine het weer redelijk goed, dus…hop die molen weer in. Tja en dan gaat het pas echt goed mis. Ik krijg DRCCH, chronische clusterhoofdpijn waarbij geen enkele medicatie helpt. Ook wel zelfmoordhoofdpijn genoemd. Zeven aanvallen per dag van ruim anderhalf uur, het gevoel alsof er een gloeiend heet mes in mijn oog steekt. Het enige wat ik kan doen is vechten om te overleven. Ik moet mijn zaak verkopen en beland in de schuldsanering. Het is een vreselijk zwaar gevecht, om de paar uren die onmenselijke pijn. Dit kan mijn leven niet zijn. Jaren ben ik dag en nacht afhankelijk van de zorg van familie en vrienden. Ik kan de deur nauwelijks uit en ben zo ontzettend moe door dit gevecht. En dan die angst! Wanneer gaat het echt mis? Het lijkt eerder een kwestie van tijd dan of het gaat gebeuren. Ik moet volhouden! Elk medicijn wat er te vinden is krijg ik voorgeschreven. Op een gegeven moment slik ik 13 verschillende medicijnen per dag. Zonder resultaat. Spuiten, zuurstof en een vreselijk pijnlijke operatie waarbij ik niet verdoofd kan worden en de artsen met een naald door mijn wang achter mijn oog de zenuwen proberen te verbranden, alles wordt uit de kast gehaald. Maar het beest ( de cluster) trapt er niet in. Mijn neuroloog weet zich geen raad en blijft zoeken naar een oplossing. Ik kan niet meer lezen of concentreren. De dagen zijn gevuld met aanvallen en uitrusten. En als ik ongelukkig een keer alleen ben tijdens een aanval, ben ik bont en blauw en onder de schrammen. Mijn kinderen zijn nog maar tieners en maken zich vreselijke zorgen. Zorgen die ik niet bij ze weg kan nemen. Ik kan niet eens meer een goede moeder voor ze zijn. Zij zorgen meer voor mij dan omgekeerd. De neurologen blijven zoeken en dan is er ineens hoop. Ik word gewaarschuwd dat het een experimentele operatie is. Dat ze niet weten of het echt gaat werken en dat ik de eerste in limburg ben die deze operatie ondergaat. Voor mij is er geen twijfel. Dit is de enige kans op verbetering en die grijp ik met beide handen aan. Na een zware operatie van ruim 6 uren, waarbij ze een pacemaker in mijn hoofd plaatsen, die via draden in mijn lijf door een batterij in mijn buik wordt aangestuurd, gaat het langzaam beter. Het duurt nog ongeveer anderhalf jaar voordat de instellingen goed zijn. Maar ik word weer mens. Ik zie de wereld weer, voel het leven. Ik zoek naar iets wat mij weer het gevoel geeft dat ik weer deel uit maak van de maatschappij en ik ga studeren. Ik word Life coach om de simpele reden dat ik hier iets mee moet doen!! Was het een gemakkelijke weg? Nee zeker niet. In het begin kan ik nauwelijks 3 regels achter elkaar lezen en concentreren is heel moeilijk. Maar ik geef niet op. Ik heb weer een doel en merk dat ik mezelf zo train en beter wordt. Het is en blijft tot nu toe een ongeneeslijke ziekte. En hoewel de aanvallen nu een heel stuk minder zijn, voel ik 24 uur per dag stroom en is er altijd een druk in mijn hoofd. Schommelt de luchtdruk of waait er een “ verkeerde” wind, dan moet ik in huis blijven. Anders is een aanval gegarandeerd. Maar ik kan je niet vertellen hoe gelukkig ik nu ben. Hoe ik geniet van het leven en alles wat op mijn pad komt. Van de studies die ik met goed resultaat heb mogen afronden, van de kansen en mensen die ik ontmoet. Hoe nu alle puzzelstukjes op zijn plek vallen en dat ik begrijp dat deze ziekte uiteindelijk een hele mooie nieuwe weg voor me heeft uitgerold. Ik wil dat jij ondanks alles wat je mee gemaakt hebt, weer een hoofdrol in je eigen leven krijgt. Kun je dit alleen? Misschien wel. Maar ik beloof je dat ik je kan helpen om te ontdekken wat je nog wel kunt. Wat je nog leuk vind om te doen en waar jij je levenskracht weer door kunt opbouwen. Je hoeft het niet alleen te doen en je hoeft ook niet door de valkuilen waar ik doorheen ging. Omdat ik ze nu herken en je kan begeleiden op de weg naar een Fijn Leven voor jou! Verlies nooit hoop en vertrouw op je kracht! Want zij die de diepste dalen kennen, beklimmen de hoogste bergen!