December, de laatste maand van het jaar. De laatste bladeren vallen van de boom, de zon doet haar best om nog wat licht te geven door de veelal grijze wolken. Alhoewel ik dol ben op elk seizoen, is de herfst die overgaat naar de winter voor mijn hoofd altijd een gevecht. Het lijkt er altijd op dat de clusters vanuit mijn brein naar buiten willen. Ze voeren druk uit en willen door mijn oog naar buiten.
Zou het zijn dat ze dol zijn op die stormen buiten , waarbij al het oude wordt meegenomen door de wind?
Ze spiegelen zich misschien aan de natuur en doen hun best om een storm in mijn brein te veroorzaken. Wordt er opgeruimd? Plaats gemaakt voor nieuwe gedachten of creatieve ideeën? De neurostimulator in mijn hoofd werkt op volle kracht. De stroom schiet brommend en piepend door mijn hoofd om deze storm onder controle te krijgen. Het lijkt een gevecht waar ik naast sta. Ik voel de kracht, de druk en de pijn, maar wel vanaf de zijlijn. Er wordt voor me gewerkt en wie er wint is nog niet duidelijk. De cluster of de stimulator. Ik wacht en geef me over. Vechten heeft geen zin. Het hoort bij mij en ik weet ook dat de storm weer gaat liggen.
En datzelfde zie ik ook in mijn praktijk. Het lijkt wel alsof in bijna ieders hoofd een storm waait. Oude overtuigingen worden overhoop gegooid, soms zelf hele levens. Oude angsten en trauma’s steken hun kop op. Ze willen aandacht, ze mogen nu losgelaten worden. En dat gaat vaak niet zonder gevecht.
Maar dan gaat de storm weer liggen, komt er ruimte en rust en zijn we inmiddels op weg naar een nieuw jaar.
Nieuwe dromen en doelen ontstaan in ons hoofd en we halen diep adem. Een nieuw jaar, nog helemaal leeg. Niemand weet wat het ons gaat brengen en dat is ok!
Want wat is er mooier dan verwonderen. Zien wat er op ons pad komt. Al wandelend en om ons heen kijkend lopen we straks het jaar 2020 in. We laten het oude achter ons, hebben weer een jaar overleefd, maar vooral geleefd. Elke dag weer wakker geworden, lief mogen hebben, nieuwe dingen mogen ervaren en ook verdriet gehad. Het hoort er allemaal bij.
Ik kijk naar buiten en zie de vogeltjes in de boom.
Ik sta weer voor het raam, met koffie en Bam mijn hond en ik denk terug aan jaren geleden. Zo een zelfde moment als toen, toen ik nog heel ziek was en geen toekomst leek te hebben. Maar ook de dag, die later het begin van mijn herstel bleek te zijn. De dag dat ik met mijn dankbaarheidsdagboek begon. De dag dat er weer vertrouwen kwam door dit dagboek en waar ik tot op de dag van vandaag nog elke dag in schrijf.
Vandaag ben ik dankbaar voor waar ik nu in het leven sta.
Vandaag ben ik dankbaar voor de storm van 10 jaar geleden, die de bodem onder mijn voeten vandaan haalde, maar ervoor gezorgd heeft dat ik nu zo een fijn leven heb.
Vandaag ben ik dankbaar voor mijn gezin, mijn familie en vriendschappen waar ik zo veel liefde voor voel.
Vandaag ben ik dankbaar voor mijn cliënten, die ik mag begeleiden door hun storm.
Vandaag ben ik dankbaar, dat jij de tijd hebt genomen om mijn blog te lezen.
Ik wens je een fijne dag, met of zonder storm. We mogen hier op deze aarde leven en dat alleen al is iets waar ik me elke dag over verwonder. Ik hoop dat jij dat ook doet.
Liefs Vivian